«Ημουν και εγώ από τα παιδιά στα πίσω διαζώματα, από τους τύπους που δεν βλέπανε μπάλα, μα μόνο χρώματα», τραγουδά ο ράπερ Anser, για τον οποίο διάβασα ότι με το τραγούδι του «Οπαδός» ήθελε να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα των συνδέσμων και της οπαδικής βίας. Φανατικοί και φανατισμένοι σε μάχες σώμα με σώμα «τσιμπιούνται» (τα μαχαιρώματα στην οπαδική γλώσσα) και αλληλοτραυματίζονται, ντυμένοι με χρώμα που ενώνει απέναντι στα αντίπαλα χρώματα των «εχθρών». Ηρθε η ώρα του τελευταίου κόκκου άμμου να κυλήσει στην κλεψύδρα της ανοχής και της αντοχής. Οχι άλλο αίμα, όχι άλλος θάνατος. Ελεγχος παντού, σε κάθε σύνδεσμο και παρα-οργάνωση. Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι όσοι πλειοδοτούν σε μίσος, εμπάθεια και εχθροπάθεια ωφελούνται άμεσα από το μεροκάματο του τρόμου. Θα πάνε στον καντινιέρη έξω από το γήπεδο όχι για να φάνε «βρόμικο», αλλά για να εκβιάσουν και να υφαρπάξουν ποσοστά προστασίας. Θα κάνουν και άλλα πολλά, όσο υπάρχουν αφελείς και πρόθυμοι «στρατιώτες» ενός ανομολόγητου σκοπού. Η αγάπη για την ομάδα μπολιάζεται με μίσος και φθόνο για τους «απέναντι», οι οποίοι εκτός γηπέδου μπορεί να είναι φίλοι, γείτονες ή συγγενείς. Η κοινωνική συνείδηση έχει συρρικνωθεί δραστικά. Αυτό το έλλειμμα επιτάσσει άμεση αντίδραση και εδώ πρέπει να μπουν κανόνες. Για να τους τηρήσουμε, οφείλουμε να φοβόμαστε την πολιτεία και τις εντεταλμένες υπηρεσίες για την τήρηση της τάξης. Τώρα είναι η ώρα για ρηξικέλευθες δράσεις. «Ημουν και εγώ οπαδός, μες στο σκοτάδι τους. Στο γήπεδό τους εκεί. Για την ομάδα μου».